Ένα μικρό απόσπασμα από την πρώτη εκπομπή

Η ώρα είναι 2 μετά τα μεσάνυχτα. Είναι η ώρα που ξυπνάνε να πούμε τα φαντάσματα, που κοιμούνται και βλέπουν τ' όγδοο όνειρο οι αστοί οικογενειάρχες και οι κατίνες γυναικούλες τους και που νυχτοπορπατάνε καψούρηδες, χαρμάνηδες και τραβέλια. Κι εσείς, ω ακροαταί, βρίσκεστε συντονισμένοι στο Radio L, και ακούτε την underground εκπομπή "Τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια". Στο μικρόφωνο και μαζί σας για δύο ώρες κοψοφλεβικού ραδιοφώνου, από 'δω και στο εξής από Δευτέρα έως Παρασκευή, Σάσα Καραχυσαρίδου. Στη ρύθμιση του ήχου, ο ένας και μοναδικός Αρσέν Αμπραμιάν.

Γκεια σας.

Γκεια σου κι εσένα, Αρσέν. Το λοιπόν, φίλοι και σύντροφοι ακροαταί, κάπου εδώ η από πίσω από το μικρόφωνο πρέπει να αναφέρει το εξής: ο τίτλος της εκπομπής μου είναι αδόκιμος. Θα με πεις, ΟΚ, παρακμιακό πρόγραμμα είμαστε, κάποια τέλος πάντων πιο "ιδιαίτερα" στοιχεία δικαιολογούνται. Όχι, ακροατές μου. Ιδού η μαύρη κι άραχλη αλήθεια: δεν είναι τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, ούτε καν η πρέζα (!) που' χουν κλείσει τα καλύτερα τα σπίτια. Άλλη είναι η πραγματική αιτία: ΟΙ ΠΟΥΤΑΝΕΣ.

Τι μαλακίες ακούω το άντρωπο...

Σου είπα εσένα να μιλήσεις ρε;

Νιετ, γκασπαζά Σάσα.

Έτσι μπράβο. Τι έλεγα; Α ναι. Αυτές, αυτά τα τσόκαρα, αυτές οι τρισκατάρατες κακό χρόνο να 'χουνε είναι που μας έχουν καταστρέψει και πλουτίζουν οι καπνοβιομηχανίες (ήχος ανάμματος τσιγάρου), οι κάβες (ήχος γεμίσματος ποτηριού) και τα μαγαζιά ερωτικών βοηθημάτων. Μας τρώνε τ' αρσενικά -έχουμε που έχουμε τη λειψανδρία- και μένουμε μετά οι υπόλοιπες με το πλαστικό στο χέρι να προσπαθούμε να ξεχάσουμε την καύ- ε, τον πόνο μας, και να πνιγόμαστε στα οινοπνεύματα. Να παντρευόμαστε το μόνο άντρα που δεν πρόκειται να μας παρατήσει ποτέ: το Τζώνη το Γουώκερ, μεγάλη η χάρη του. Να μαραζώνουμε!

Μωρέ καλά σ' είκε κόψει Αρσέν από μακριά ότι κάνει λάντια...

Κάνω ότι δε σε άκουσα, ηλίθιε, και συνεχίζω. Μένουμε λοιπόν, γυναίκες νέες, μορφωμένες, ανεξάρτητες, με δουλειά, με παιδεία, και κυρίως ΟΜΟΡΦΕΣ

(Γκουχ)

Άντε μου στο διάολο.

Συγκνώμη, Αρσέν όκι αντέκει τσιγκάρο...

Τέλος πάντων. Μένουμε λοιπόν ΜΟΝΕΣ. Γιατί τους συντρόφους μας τους έχουν φάει κάτι σωβρακοξεσκίστρες του χειρίστου είδους -9 στις 10 φορές αμόρφωτες- που δεν ξέρουν να μιλήσουν, να συμπεριφερθούν σοβαρά κι αντρίκεια, παρά μόνο ξέρουν να σκυλοπηδιούνται, να νιαουρίζουν και να ζουζουνίζουν σαν την Αλίκη Βουγιουκλάκη -που είναι και πρότυπό τους.

Γκιατί κυρία Σάσα, εσένα όκι αρέσει ετνική σταρ;

Όχι βέβαια.

Και ποια ζου αρέζει;

Η Τζόντι Φόστερ.

Ποια καλέ, το λεζμπία;

Αχ, δε συνεννοούμαι μαζί σου. Να χαρείς τα παιδάκια σου, σκάσε. Πραγματικά είστε αψυχολόγητα όντα εσείς οι άντρες. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί φτύνετε εμάς τις ένα κλικ πιο πάνω τέλος πάντων, για να τα μπλέξετε με τα τσόλια που προανάφερα... Άσε την άλλη μάστιγα. Τις επαγγελματίες πουτάνες. Εντάξει, αυτές πες είναι ένα κλικ καλύτερες, γιατί όσο να 'ναι το κάνουν κι από ανάγκη. Η ζημιά όμως, είναι ζημιά! Προτιμά ο κύριος να στάξει τη διακοσάρα στη μαντάμ που κατοικεί στο σπίτι με το κόκκινο φωτάκι -ή ενίοτε να την ψωνίσει από τη λεωφόρο- και να ρίξει εκεί τον πήδουλο, παρά να πούμε να προσπαθήσει να πείσει κάποια σαν εμένα να του κάτσει.

Γκιατί άραγκε...

Πολύ μιλάς εσύ και δε θα τα πάμε καλά. Συνεχίζω. Πάντως φταίμε κι εμείς. Άμα το κλειδώνεις κυρά μου κάθε βράδυ με το λουκέτο και το φυλάς στην κατάψυξη, τα παίρνει ο άλλος, δεν τα παίρνει; Και τον σφυράει αλλού... Από την άλλη όμως, άμα του κάτσεις, θα σε πει τσουλάκι, παρτόλα, ξέκωλο και όλα τα συναφή. Τι το ψάχνεις λοιπόν φιλενάδα! Μουνόδρομος! Εβίβα. (ρούφηγμα Τζώνη Γουώκερ και άδειασμα ποτηριού) Μετά την εισαγωγή, ο Αρσέν θα μας παίξει το πρώτο τραγουδάκι γι' απόψε. Περιμένουμε και τα τηλεφωνήματά σας στο γνωστό πλέον αριθμό τπυ σταθμού, και τα μηνύματά σας στο 4343. Στα ηχεία σας, το "Μου 'πες θα φύγω" του Παύλου Σιδηρόπουλου.

Λέω, στα ηχεία σας το "Μου 'πες θα φύγω" του Παύλου Σιδηρόπουλου.

ΡΕ!!!

Τώρα, τώρα...

***

Και πάλι μαζί. Το πρόβλημα που αναφέρω βέβαια, δεν είναι και τίποτα καινούργιο. Θα κάνω και για του λόγου το αληθές και μια μίνι ιστορική αναδρομή. Ωραία Ελένη. Μαντάμ Μποβαρύ. Λαίδη Τσάτερλυ. Όλοι οι άντρες σφάζονταν πάντα για τα τσόλια! Έγινε ποτέ πόλεμος για τα μάτια της Υπατίας, που ήξερε και γαμώ τα μαθηματικά; Πέσανε ποτέ οι άντρες στα πόδια της Βιρτζίνια Γουλφ, που είχε και μια μόρφωση η γυναίκα; Άκουσες ποτέ κανέναν να λέει "τι γυναίκα ρε παιδάκι μου αυτή η Ρόζα Λούξενμπουργκ"; Οχι βέβαια! Για την Αντζελίνα Ψολί το αρχι-τσόλι θα σου πούνε, για την ξεκωλιάρα που γνωρίσανε προψές στο μπαρ που χόρευε τσιφτετέλια απάνω στη μπάρα, για όλες τις φλόμπες γενικώς! Άι συχτίρ δηλαδή!

Κυρία, με ρέγκουλα το Τζώνης Γκουώκερ. Μιζό μπουκάλει έκει πιει!

Μπορείς να μην ασχολείσαι μαζί μου; Τη δουλειά σου και τη δουλειά μου!

Γκαλάαα...

Όχι τίποτ' άλλο, με διακόπτεις και χάνω και τον ειρμό μου! Ορίστε, τι έλεγα τώρα;

Μαλακίες ως συνήτως.

Ε λοιπόν μ' εσένα δε θα τα πάω καθόλου καλά!